Bike Maraton Poznań - kibic, obserwator i zając:)

Jak w tytule.
Wpierw wybraliśmy się z tatą na zjazd w Gortatowie. Przyjechaliśmy chwilę po tym jak w dół pomknął czub mega. Po drodze wyprzedza nas terenowa karetka na sygnale. Okazuje się, że jakaś laska przygrzała głową o ziemię i na parę minut odpłynęła. Potem ponoć doszła do siebie ale woleli ją zabrać do szpitala na obserwacje..

Generalnie dość niebezpieczne było to miejsce, głównie ze względu na tłok i mieszanie się zawodników z wszystkich 3 dystansów i o zupełnie różnych umiejętnościach technicznych. Jedni sprowadzali z przerażeniem w oczach, podczas gdy inni lecieli 6 dych albo i więcej. Był jeszcze 1 groźnie wyglądający dzwon ale gość po chwili pogaduchy z ratownikiem na temat tego jak ma na imię i gdzie mieszka:), doszedł do siebie i nawet pojechał dalej.
Z perspektywy kibica dość słabe było wyprzedzanie przy około 50 km/h, kierownice o centymetr od siebie i z szaleńczym rykiem "lewaaa wolnaaa!", gdy stawką było tak na oko miejsce 301/302 mega:)

Zjechało wielu emedowców - JPBike, Marek, Jacgol, Zbyszek i Maks; w tej kolejności. Żaden mnie nie widział ani nie słyszał:)

Gdy przejechała czołówka giga (3 osoby, w tym Kaiser), postanowiliśmy udać się trasą maratonu w kierunku mety. Podczepiłem się pod drugi pociąg giga (miejsca 4-6) i tak z nim grzałem do przejazdu przez asfaltówkę Swarzędz-Kobylnica. Dałbym radę dalej ale chciałem poczekać na ojca. Tempo mieli niezłe ale w moim zasięgu. Z tym, że dla nich to był 85-ty kilometr takiego napierania...

Kolejny punkt obserwacyjny wybrałem sobie pod wiaduktem w Antoninku, z widokiem na przeprawę pod Warszawską. Czekałem tam na kolegów z teamu jadących giga, zastanawiając się czy przyjadą (zgodnie z planem) razem czy osobno (a jeśli osobno, to kto będzie pierwszy). Jednocześnie zaplanowałem że podholuję ich lub lidera do mety. Pierwszy zjawił się Kłosiu, widać za mało go wczoraj przeczołgałem po wertepach żeby Rodman i Młodzik dali radę za nim nadążyć, he he.
Średnia od tamtego miejsca wyniosła pewnie w granicach 32 km/h, a Kłosiu praktycznie nie puszczał koła (szacun - miał już blisko 100 kaemów w nogach). Przeszliśmy 3 gigowców, co i tak nie miało większego znaczenia, bo obaj jechaliśmy przecież bez numerów.
Na mostku przed metą jakiś gość na nas nakrzyczał, że mamy się odsunąć bo tu jest rajd rowerowy i zaraz nam "tu krzywdę zrobią", he he.

Na koniec jeszcze piwko z tatą w cieniu ogródka i powrót wzdłuż Warszawskiej do domu. Tam też pokusiłem się o sprincik na równej jak stół, nieczynnej jeszcze dla ruchu, dojazdówce do Term.

Kurdę, mimo wszystko trochę żałuję, że dziś nie pojechałem, ale nawet nie tak treningowo, tylko legalnie, z numerkiem:)


Good bikes!