Michałki 2015 - Mega

Mój jubileuszowy, 5-ty start na Michałkach. Tym razem jednak nie jedyny słuszny dystans, tylko mega. Powód? Za mało treningów, a już na pewno takich dłuższych. Zdechłbym. No i wybrałem się na zawody z całą rodziną, więc nie chciałem, żeby na mnie za długo musieli czekać na mecie:)
Start znowu zza trybuny, czyli z czarnej d. Na asfalcie trochę się przebiłem do przodu, ale nie wystarczająco. Po wjeździe w teren ciągle jestem blokowany i muszę uważać, bo wiara wykłada się jak długa, to w błotku, to na piachu. Całe szczęście, że jedzie mi się dobrze, wręcz bardzo dobrze. Na pewno pomogła wymiana tarczy z tyłu, nic mnie nie hamuje. Stopniowo doganiam i zostawiam kolejne grupki, a w nich znajomych, m.in. Blindmana, Dudę, Piotra Kustonia, Jarka Paszczyńskiego czy Staszka Walkowiaka. Ten ostatni jednak nie daje się zgubić. Kilka razy zostawiam go na sztywnym podjeździe ale on zawsze po jakimś czasie mnie dochodzi (wiem, Krzychu, wiem - interwały, he he). Krótko za drugim przejazdem przez moje ukochane Dzierżążno dochodzę też w końcu Młodzika. A zatem z teamowych kumpli został jeszcze tylko Dawid, ale on był tego dnia poza zasięgiem. Na jakieś 20 km przed metą uformował się niezły pociąg, w którym główną lokomotywą był gość w stroju MTB Wieleń. Widać było, że zna każdy zakręt, wie, który tor jazdy wybrać, itp. A zatem siedziałem sobie grzecznie na kole jako drugi wagonik:), tym bardziej, że pierwsze 35 km pojechałem naprawdę ostro i non stop szarpiąc. Od około 45-50 km czułem nadchodzący kryzys i dziękowałem sobie w duchu, że nie wybrałem giga.


Początek szutrówki do mety © Josip

Ostatnia szutrówka to coraz większe dokładania do pieca przez MTB Wieleń i Staszka. Trzymam koło, ale już chyba tylko siłą woli. Prędkość właściwie nie spada poniżej 33-35 km/h. Na kartoflisku odchodzą mi na jakieś 10 m. i już nie daję rady dospawać. Na stadionie jeszcze jeden gość mnie porobił, ale drugie miejsce w teamie udał się obronić przed Młodzikiem.
Na macie zmordowany, ale szczęśliwy, wpadam w objęcia Oli.

Mój czas to 2:15:54. Strata do zwycięzcy (Filip Hasse) niewielka (9 minut), ale miejsce dość odległe - 45/216 Open i 21/75 Open. Widać, że stawka była ciasna i wyrównana.

Znacznie lepiej od mnie spisały się dzieciaki. Oski był 5/41, przegrywając tylko z chłopcami starszymi i na większych kołach (24') a Blanka 9/27. I to w młodzieży upatrywałbym nadziei na rodzinne trofea w najbliższej przyszłości:)

Klasą sam dla siebie był Krzychu, który przyjechał 5-ty open i 3-ci w kategorii na Giga, wykręcając kosmiczny czas 3:54. Za rok wygra!

Pogoda dopisała, atmosfera jak zwykle genialna - Michałki to bez wątpienia mój ulubiony płaskacz sezonu!


Good bikes!