Bikecrossmaraton Dolsk 2014

Limit laczków na ten sezon wyczerpany, mam nadzieję.. A tak pięknie szło.

Start honorowy z trzeciego rzędu pierwszego sektora (co ja robię tu, uuu?:)). Jak widać na poniższym obrazku:


Copyright: XC-MTB.info

Start ostry już kilka rzędów dalej bo pchać się nie lubię i nie umiem. Na pierwszym podjeździe lecę jednak na stojąco lewym pasem i wyprzedzam chyba z 50 osób. Zapiekło ale przynajmniej w teren wjechałem przed Kłosiem:)

Pierwsze 20 km to tempo naprawdę wariackie, prędkości rzędu 32-34 km/h na kamieniach i polnych drogach, ciągłe skoki, podganianie i ucieczki, tętno jak w XC. Cały czas mam Krzycha i Szymona z Googli w zasięgu wzroku, Kłosiu i JP póki co za mną.

Wkrótce jednak sytuacja się zmienia, przeganiam co prawda Szymona ale mnie za to dochodzi Mariusz i po chwili najzwyczajniej w świecie odrywa się z naszego, mocnego jak mi się wydawało, pociągu dokręcając na zjeździe. Cóż za akcja! Po chwili do mojej grupki dołącza Jacek a ja dochodzę do wniosku, że miejsce w którym jestem to na dziś szczyt moich możliwości. Pomny odcięcia w drugiej części trasy rok temu w Dolsku, postanawiam uspokoić trochę jazdę, powozić się więcej za innymi czyli generalnie – trzymać koło. Tym bardziej, że grupa jest mocna – oprócz JPBike'a i mnie, jadą w niej m.in. Gabor Sass z GPBT, ktoś z XC-MTB oraz 2 kolarzy z teamu Rybczyński. Jeden z nich, wnosząc po stopniu wycieniowania łydy, to ktoś kto powinien być chyba w czołówce..

Na długim asfalcie pod wiatr tempo wyraźnie siada, nikt się nie kwapi, żeby wyjść na czoło. Ja również nie. Ponownie przyspieszamy na podjeździe po płytach i na przejeździe przez punkt widokowy. Widzę jak Jacek niegroźnie glebi na jednym podjazdowym wirażu. Mimo wszystko, widok jest bezcenny:) Mijamy Krzycha, który grzebie coś przy rowerze a za chwilę Kłosia, zmieniającego dętke. Co za pech, myślę sobie, wynik teamowy pójdzie się chędożyć.

Krzychu jednak szybko (i z łatwością!) nas na szczęście dochodzi, musiał tylko dopompować. Po chwili jednak znów się zatrzymuje. Za podjazdem w rynnie sytuacja jest taka, że jadę w 3 z Jackiem i Gaborem a jakieś 50 m. przed nami jedzie 2 gości z Rybczyńskich i jeden z XC-MTB. Powoli dystans się zmniejsza. Mijamy rozjazd mini/mega a nóżka wciąż podaje. Jest dobrze, myślę sobie. Taa, chwilę później zauważam flaka w przednim kole:) Nosz k!@#%!

Nie ma rady, trzema zmienić dętkę. Felgę w przednim kole mam bardzo wysoką, więc trochę się męczę ze zdjęciem opony. W międzyczasie mija mnie chyba z 50 osób, miło sobie tak popatrzeć któż to jechał za mną:) Jedzie też oczywiście Mariusz, który łatał wcześniej, i nie może się nadziwić jakiego dzisiaj wszyscy mamy pecha.

No dobra, wyniku nie będzie ale trzeba ukończyć. Ruszam dosyć żwawo, wyprzedzam parę osób ale po chwili przeoczam zakręt i muszę się cofnąć z 200 m. Adrenalina siada i zamulam. Do tego, jak na złość, jest akurat najbardziej kurwidołkowo-piaszczysty fragment maratonu. Teraz z kolei mnie przechodzi kilku zawodników. Za najgorszym podjazdem po piachu i pod wiatr na szczęście znowu odżywam. Na ostatnim bufecie łapię banana i znowu to ja gonię.
Nie na długo jednak. Na zjeździe asfaltem czuję, że tym razem tył jakoś dziwnie pływa. Drugi laczek, f@#k!! Zatrzymuję się dopiero na dole bo nie mam już drugiej dętki a nikt mi się przecież na zjeździe nie zatrzyma. Mam szczęście bo już pierwsza poproszona osoba użycza mi dętki. Szkoda tylko, że szosowej:) Więc próbuję dalej, umilając sobie czas rozmowami ze starszym panem, który musi przepuścić jadących z przeciwka zawodników. „A skąd dokąd ten wyścig, Panie?”. „A z Dolska do Dolska”:). Tym razem czekam długo. W końcu zlitował się dobry człowiek w stroju Goggle. Dętka pasuje tylko ma wentyl samochodowy więc jeszcze muszę się namęczyć ze zmianą końcówki w pompce. Mijają mnie kolejni zawodnicy, m.in. z3waza i Marek.

W końcu ruszam na ostatnie 6 km. Odpocząłem sobie dłuższą chwilę, więc sił mam sporo. Cisnę mocno i udaje mi się wyprzedzić jeszcze parę osób (uff, nie będę ostatni, he he) ale teamowych kolegów już nie mam szans dojść.

Wg. sms'a zająłem 125 miejsce open, 44 w M3, a mój czas to 3:14:30.

Jacek pisze, że miał czas 2:45, więc zakładam, że miałbym podobny gdyby nie wszystkie wyżej opisane przygody, które łącznie kosztowały mnie około pół godziny.

Wyników z międzyczasami do analizy w każdym razie wciąż nie ma, czyżby Gogol wracał do „swoich” standardów sprzed 3 lat...?


Ogólnie jestem zadowolony bo forma jest lepsza niż się spodziewałem po za małej ilości treningów wytrzymałościowych w okresie przygotowawczym. No ale doba ma tylko 24 h i nijak nie daje się tego rozciągnąć. A co do pecha z laczkami, to tak jak pisałem – mam nadzieję, że wyczerpałem już limit na ten sezon. Poza tym – co nas nie zabije, to nas wzmocni:)


Good bikes!